Op een wat grauwe en grijze maar gelukkig droge zondagmiddag zaten een fiks aantal voetballiefhebbers, zich lavend aan een kopje warme chocomel van het merk Heineken, met z'n allen gezellig voor de breedscherm-beamer in het clubgebouw van Dussense Boys, gereed om zich tegoed te doen aan het Nederlandse kerstvoetbalprogramma. De gevestigde coryfeeën van de Boys waren van de partij tot zelfs trainer Martijn toe. De senioren, de jeugd, de supporters, allemaal waren ze in meer of minder grote getalen aanwezig. Sommigen hadden vrouwlief en de kindertjes mee gebracht. De kleintjes speelden tevreden in het kinderhoekje. De wat groteren deden nog even wat zeurderig over het gemis van de tafeltennistafel, maar die werden door Ditta getroost met een grote zak snoep.
Ha fijn, een leuk wedstrijdje. Dat vrolijkt de mens tenminste wat op, in deze donkere dagen voor kerst. Die Engelsen zijn op het gebied van voetbal zo gek nog niet. Volgens floor-manager en asbakkenleger Isaac stonden er die middag maar liefst drie wedstrijden op het programma. En niet de eerste de beste: ADO tegen Heerenveen, Willem II dat RKC ontving en 010 tegen 020. Voor het publiek in de kantine waren als nagerecht de plaatwerkers uit Waardhuizen opgetrommeld. “Dat beloofd spektakel te worden” kirde Isaac. Kees stak nog maar eens een nieuwe sigaar op en genoot met volle teugen. Van het aroma van z'n bolknak maar meer nog vanwege zijn met zoveel discipelen volgestroomde clubtempel. Het leek verdorie de nachtmis wel.
De verwachte lange zit van drie wedstrijden werd enigszins bekort omdat na ongeveer een uur voetballen, of wat daar voor door ging, ontevreden en over hun toeren geraakte ADO-hooligans het veld bestormden om er de spelers, maar vooral trainer Adelaar eens even danig mores te leren. Het bleek een geslaagde actie, want Franske heeft zich daarna niet meer in Den Haag durven laten zien. Hun čige Lexie doet het nu een stuk beter, volgens de kenners uit de Schilderswčik.
Het rumoer verstomd, maakten we ons op voor een Brabants onderonsje Willem II-RKC, waarbij we door Ditta heel toepasselijk op Brabants worstenbrood werden getrakteerd. Van de match straalde overigens niet bijster veel Brabantse gemoedelijkheid af. Aanvoerder Redan van de Tricolores mepte z'n oude ploegmaat Baekens op z'n gezicht en Texeira pleegde een aanslag op de schenen van z'n tegenstander, waarvoor zijn kinderen zich op school nog steeds lopen te schamen.
Dan alle hoop maar gevestigd op de enige, echte, onvervalste klassieker die de Nederlandse competitie rijk is: 010 tegen 020. Doch zelfs een roemrijke historie blijkt geen garantie voor kwaliteit. Want ook in de Kuip was men de weg danig kwijt. Wat bleek toen notabene Sinterklaas en Zwarte Piet het veld betraden. Het was inmiddels toch Kertsmis? "Wat doen die Witte Typhushond en die Kankerneger op het veld", vroegen de spelers van 020 zich luid en duidelijk af. Een liedje zingen voor Sinterklaas was voor die gasten ook te veel gevraagd, want het voetballend volkje behoort nu eenmaal niet tot de categorie koorknapen die zich graag omringd zien door moraalridders.
Kort en goed een wat tegenvallend kerstmenu dat de jongens van de Wedstrijden ons opdiste. Zelfs het geleuter van Ruud, Frits en Jan in't Kwadraat deed daar niets aan af. Gelukkig was er de disco als uitsmijter en omdat ondanks alles de "chocomelletjes" zich best lieten smaken, werd het toch nog een vrolijke avond. Voor de wat oubollige kerstgedachte moet je duidelijk niet bij het voetbal zijn. Gelukkig is er de nachtmis nog.
Ton Lensvelt
Bronnen
Clubblad De Voorzet s.v. Dussense Boys