Het is de pakkende titel van een bekend voetbalstrijdlied. Sinds de Nieuwsjaars-receptie van Dussense Boys kunnen de voetballers van onze club deze slogan echter ook in de praktijk brengen. Simon Meijers kwam namelijk tijdens de feestelijkheden op de proppen met de vooroorlogse voetbalschoenen uit de nalatenschap van erelid Joske Verhoeven, die thans een mooi plaatsje in de kantine van de club gekregen hebben. Eerder al waren we in het bezit gesteld van zijn rood-wit-gestreepte voetbalshirt, dat eveneens - fraai ingelijst - als sporttrofee in de kantine te bewonderen is.
Jos zou deze twee relikwieën van historische sportbeoefening in de kantine van Dussense Boys ongetwijfeld met een glimlach maar ook met een ingehouden trots aanschouwd hebben. En terecht, want als er iemand in onze club was die de thans veel gebezigde uitdrukking “zonder respect geen voetbal” in zijn sportbeoefening praktiseerde, dan was het kleine Joske wel. Als telg uit een roemrijk sportgeslacht uit Dussen droeg hij sportiviteit heel hoog in het vaandel. Nimmer ging hij over de schreef. Nou ja, één keer dan. Dat was toen zijn elftalgenoten, op de terugweg van een voetbalwedstrijd, zoals gebruikelijk aanlegden in de Korenbeurs te Made. Toen het tijdstip van vertrek daar was aangebroken, bleek het uiterst moeilijk om een aantal spelers terug in de bus te krijgen. Toen dat uiteindelijk toch gelukt was, smeet Joske met een zucht van verlichting de deur van het etablissement zo hard achter zich dicht dat de ruit het begaf. “Maar die heb ik wel direct betaald hoor”, verzekerde Joske ons.
Joske was zowel in als buiten het veld een toonbeeld van sportiviteit. Maar hij was ook een winnaar, die er alles aan deed om de punten in de wacht te slepen. Als klein manneke maakte hij gebruik van zijn snelheid en wendbaarheid en speelde als rechtsbuiten menig linksback of linkshalf, die doorgaans van een robuust kaliber waren, het snot voor de ogen. Hoewel hij regelmatig zijn goaltje meepikte, was hij toch vooral een aangever die ballen op het hoofd of voor de voet van de midvoor legde.
Hij deed alles voor zijn sport en liet er ook dingen voor. Zo rookte en dronk hij niet en dat was toch tamelijk uniek in zijn jonge tijd. Zijn liefde voor de sport was ook veelzijdig. Hij was misschien wel de grootste supporter van zijn beroemde broer Anton Verhoeven, de schaatser, die hij op vrijwel al zijn wedstrijden volgde. Maar hij was ook een wielerliefhebber en locaal coryfee Leo van der Pluijm kon der halve op zijn onvoorwaardelijke steun rekenen. Ondanks de drukke werkzaamheden op de ouderlijke boerderij, zat Jos tijdens de touretappes aan de radio gekluisterd om de het verslag van Jan Cottaar “live” te volgen.
Laten we hopen dat de voetbalschoenen van Jos een inspiratiebron mogen vormen voor de voetballers van Dussen. Een voorbeeld ook, dat je wat moet overhebben voor je sport en er ook wat voor moet kunnen laten om succesvol te zijn. De oude voetbalschoen hebben we al. Nu nog een slof. Worden we misschien toch nog kampioen. Trainer Eugène van de Heijden zal zich ongetwijfeld geen mooier afscheidscadeau kunnen wensen. Ik hoor het Jos nog roepen: “zet ‘m op jongens!”
Ton Lensvelt
Bronnen
Clubblad De Voorzet jaargang 2012-2013, nummer 4