Jos

Op zondagmorgen belde Marianne op dat Jos was overleden. Hoewel het bericht niet geheel onverwacht kwam, gaat er op zo'n moment toch van alles door je heen. Machteloosheid, verdriet, berusting ook dat Jos eindelijk uit zijn lijden verlost was. Maar ook boosheid, intense woede zelfs, over het feit dat zo'n zorgzame mens bij zijn vrouw en kinderen is weggerukt. Dat hij het opgroeien van zijn kleinkinderen niet meer mag meemaken. Dergelijke gevoelens zet je niet zo maar even opzij. Zoiets moet slijten. De tijd heelt alle wonden heet het dan dan. Ja, ja.....
Als die tijd daar is, dan zullen de mooie herinneringen aan Jos ongetwijfeld de overhand krijgen. De leuke voorvallen ook. Want naast een harde werker en zorgzame huisvader was Jos ook een sportman in hart en nieren, doch een die de sport vooral beleefde als een middel en niet als doel.

In zijn jonge jaren was hij actief als gewichtheffer, bij Ad van de Wiel achter diens noodwoning aan de Loswal. In het steenkoude schuurtje hielden Jos en zijn kompaans Lee Braat en Tonny Schelle daar, onder leiding van Ad, hun eigen Highland Games. Doch, na enige tijd, werd de zware halter geruild voor de leren bal. Jos ging bij de voetbal. Eerst als doelwachter, later als "pijlsnelle" rechtsbuiten. Ik heb zelf nog met hem mogen voetballen in het vierde en later in het derde elftal.

Eens achtervolgde hij tijdens een wedstrijd een tegenstander omdat die hem wat al te nadrukkelijk voor zijn schenen geschopt had. Deze achtte het wijselijk om over de afrastering een veilig heenkomen te zoeken, maar zag daar vanaf omdat Marianne aan de andere kant van de omheining vervaarlijk met haar paraplu stond te zwaaien. Of die keer dat we ná een uitbundige derde helft onderweg een boompje uit de wegberm rooide, die vervolgens in de te kleine bagageruimte van zijn Simca 1000 propte, die destijds in dat model nog aan de voorkant zat, en vervolgens met die uit de kofferbak stekende boom koers zette naar Dussen. De boom is in de tuin van Piet van Kelle ondertussen tot volle wasdom gekomen.

Na z'n actieve periode hield Jos zich gedreven bezig met de jeugdmotorcross. Eerst met de jongens van Gerard en Jo en later met Irmgard en Iwan. Eenmaal zijn motorlaarzen uitgetrokken, aanvaarde hij een kaderfunctie bij de voetbalclub; hij werd jeugdvoorzitter van Dussense Boys. De club die hij naast zijn gezin ook in zijn hart gesloten had. Bij Dussense Boys zullen we Jos vooral in herinnering houden als een integer en zorgzaam mens die als geen ander in staat was om jeugd en jeugdleiders te dirigeren en te motiveren. De grote bemiddelaar in geval van conflictjes of meningsverschillen, daarbij zichzelf wegcijferend. Altijd opkomend voor de belangen van “zijn” jeugdleden, nimmer verzakend en immer zijn afspraken nakomend. De jeugdige voetballers droegen hem op handen. En van de ouders genoot Jos het respect en het vertrouwen dat zij hun kroost bij hem in goede handen wisten.

Het was ook een verademing om met Jos te gaan carnavallen. Zijn spontaniteit, inventiviteit, kame-raadschap en gezelligheid waren ongeëvenaard. De kletsmaaieravonden waren voor hem een absoluut hoogtepunt van het carnavalsgebeuren en hij stimuleerde zijn hele gezin tot creatieve deelname aan de jaarlijkse optocht. Jos kon ook geweldig genieten van sport op televisie. Eurosport heeft nergens zo'n hoge kijkdichtheid gehaald dan in huize Pols. Wielrennen, schaatsen, motorsport, autosport en niet te vergeten voetballen waren zijn lust en zijn leven. En debatteren met Robert Buser over Feijenoord natuurlijk.

Zo heeft hij heel wat wedstrijdjes gespeeld en gezien. Zijn laatste wedstrijd heeft ruim één jaar geduurd. Hij voerde een ongelijke strijd waarvan al snel bleek dat hij deze wedstrijd nimmer zou kunnen winnen. Hij heeft echter gestreden voor wat hij waard was, zoals hij dat zijn hele leven lang gedaan heeft. Vol overgave en volharding, volhoudend tot de laatste snik.
Hij heeft het leven geleefd zoals hij vond dat het waard was geleefd te worden. Hij was daarbij een inspirator voor zijn gezin en zijn omgeving. Ik heb het van nabij meegemaakt en op momenten ook mogen meebeleven en heb toen gezien dat het goed was.

Ton Lensvelt

Bronnen

Terug naar Columns