Het moet ongeveer in het jaar 2000 geweest zijn dat junior Wilbert Verkooijen - beter bekend onder zijn pseudoniem Appeltje - op zaterdagmiddag dusdanig nerveus door de huiskamer in de Muilkerk ijsbeerde dat moeder Tonny zich hardop afvroeg: ‘wa hčdde gij toch Wilbert?’ Die gespannenheid van Wilbert werd veroorzaakt door het feit dat hij een telefoontje verwachte van de trainer van Dussense Boys om zich morgen, zondag, bij de selectie te voegen. En dat telefoontje kwam. Als A-junior maakte hij een niet onverdienstelijk debuut in de hoofdmacht van de Boys.
Vanaf die tijd heeft Wilbert steeds deel uitgemaakt van de selectie. Hij was daarbij een groot voorbeeld voor zijn medespelers. Geen training sloeg hij over en nooit een onvertogen woord tegen de scheidsrechter of de tegenstander. Voorzitter Bouman beschouwde Wilbert - heel toepasselijk - als zijn oogappel. Ondertussen ontwikkelde hij zich ook tot een kwalitatief goede verdediger, alleen scoren was niet zijn sterkste punt.
Maar toen sloeg het noodlot toe. Hij brak zijn been tijdens een voetbalwedstrijd. Het was geen ‘mooie breuk’ en het herstel vorderde slechts moeizaam. Bovendien kende Wilbert meerdere verantwoordelijkheden. Hij is eerst en vooral ondernemer en daarnaast voetballer. Zijn zakelijke beslommeringen eisten vanzelfsprekend ook de nodige energie, waardoor zijn rentree op het veld uitgesteld werd. Meer dan een jaar stond hij langs de zijlijn maar uiteindelijk mocht hij dan terug de kicksen weer aantrekken.
Ondanks zijn tomeloze inzet bereikte hij niet meer het voetbalniveau van vóór zijn blessure. Het speelse en dynamische karakter van zijn spel was verdwenen. Hetgeen hem echter niet belette om toch zijn plaats in de laatste linie van het eerste elftal weer op te eisen. Met wilskracht en zijn kenmerkende sportiviteit wist hij samen met zijn teamgenoten een positief slot te geven aan de competitie door het binnenhalen van de derde periodetitel.
Ondertussen voerde hij ook een innerlijke strijd: de ondernemer tegen de sporter-voetballer. Had zijn vader hem niet altijd geleerd dat zaken voor pleziertjes gingen. Het bedrijf vroeg steeds meer aandacht en het kostte steeds meer energie om mee te blijven draaien in het eerste elftal. Na veel wikken en wegen heeft hij toen uiteindelijk besloten om voor de zaak en zijn gezin te kiezen. Zijn afscheidswedstrijd werd de allesbeslissende vierde confrontatie van Dussen tegen UVV uit Ulvenhout met als inzet: promotie naar de 4de Klasse.
Wat een glorieus afscheid moest worden, dreigde een faliekante afgang te worden, toen Wilbert halverwege de tweede helft een bal ongelukkig op zijn schoen kreeg, waardoor UVV de gelijkmaker kon scoren. Maar toen kwam de ‘over mijn lijk’ gedrevenheid en wilskracht van Wilbert weer eens bovendrijven. In heel zijn voetbalcarričre had hij totnutoe slechts enkele doelpunten gemaakt. Om dan uitgerekend in zo’n belangrijke en tevens jouw laatste wedstrijd het winnende doelpunt te scoren. Zulke scenario’s kom je alleen maar tegen in jongensboeken en in de strips van Appie Happie.
Appeltje mag zijn prachtige - maar vooral belangrijke doelpunt inlijsten en boven zijn bed hangen of beter nog in de directiekamer van het fruitbedrijf, dat hij bij zijn werkzaamheden nog eens met een glimlach kan terugmijmeren over zijn mooie tijd als voetballer bij Dussense Boys.
Ton Lensvelt
Bronnen
Clubblad De Voorzet jaargang 2012-2013, nummer 5